WiFi, yüksek süratli data iletimi için tasarlandı. Elektrik ve Elektronik Mühendisleri Enstitüsü(IEEE), WiFi için irtibat standartlarını 802.11 protokolü ile belirlediler. Bu protokolü birçok kablosuz yönlendiricinin üzerindeki yazılardan hatırlayabiliriz.
802.11 protokolüne nazaran, bir aygıt saniyede en az 1 megabit (Mbps) göndermediğinde aralık dışı sayılacaktır. Saniyede yarım megabit göndermek fizikî olarak mümkün olsa bile, protokol buna müsaade vermez.
ABD’de bulunan Ulusal Biyomedikal Görüntüleme ve Biyomühendislik Enstitüsü(NIBIB) sponsorluğundaki bir projede Washington Üniversitesi’nden bilgisayar bilimci Neal Patwari, gönüllülerin meskenlerinden daima olarak iç yer hava kalitesi bilgilerini toplamak için sensörleri kullanan bir bir kümeyle çalışıyor.
Ancak araştırmacılar data almayı bıraktığında, bir sensörün fişinin çekilip çekilmediğini yahut bir şeylerin WiFi sinyalini engelleyip engellemediğini belirlemenin bir yolu yoktu. Sadece küçük bir ping, küçük bir ölçü data göndermeleri gerekiyordu, lakin sorun da buydu – protokol buna müsaade vermedi.
Neal Patwari, birebir donanımı kullanarak, protokolün bir kesimi olmasa bile, bir WiFi aygıtından daha düşük boyutlu data gönderilip gönderilemeyeceği üzerinde düşünmeye başladı. Patwari, sorunun tahlili için bir yol buldu.
Patwari ve grubu, araştırma sonuçlarını 22 Ekim'de düzenlenen 25. Memleketler arası Taşınabilir Bilgisayar ve Ağ İrtibatı Konferansı ACM MobiCom 2019'da sundu.
Neal Patwari ve takımı, iç hava kalitesinin astım oranlarını nasıl etkilediğiyle ilgili çalışmaları için astımlı çocukları olan birçok konuttan uzun müddet boyunca çok sayıda bilgiye gereksinim duydular. Araştırmacılar, kabul eden ailelerin meskenlerine hava kalitesini denetim eden sensörler yerleştirdi. Sensörler WiFi aracılığıyla araştırmacılara dataları bir yıl boyunca ilettiler.
Araştırmacılar, WiFi sensörleri meskenlere kurmaya başladıklarında bir sorun ile karşılaştılar. Patwari, kablosuz yöneticinin karşısında bulunan yatak odasına bir sensör yerleştirdi. Lakin sensör önüne gelen çamaşır sepeti nedeniyle ilişki kuramadı. Çamaşır sepeti kaldırıldığında sensör temas kurabildi.
Sorun çamaşır sepetinin geçilmez bir duvar haline gelmesi değil aslında. Sadece sensör yönlendiriciden çok uzakta olduğu için, rastgele bir küçük bozulma, bilgi transfer suratını protokolün müsaade verdiği en düşük transfer suratı olan 1 Mbps'nin altına düşürdü. Böylece bağlantı kesildi. Bu yüzden araştırmacılar, sensörünü irtibatının sonlandırılıp sonlandırılmadığını yahut sensörün takılı olup olmadığını anlamanın bir yolunu bulmaya çalıştılar.
Patwari ve grubu, sensörü bilgi gönderen bir şey olmazda ses gönderen bir şey olarak kabul etti. Çağdaş konutlar, kablosuz gürültüyle doludur – bilgisayarlardan televizyonlara, müzik setlerinden cep telefonlarına – sinyaller her yerdedir. Brigham Young Üniversitesi'nde yardımcı doçent olan Phil Lundrigan liderliğindeki takım, bunu avantajları için kullanabileceklerini düşünüyordu. WiFi sensörüne bir dizi 1 ve 0 dizisini programladılar. Yönlendirici, bu kalıbı etraftaki kablosuz seslerden ayırt edebildi. Böylelikle yönlendirici sensörün datalarını alamasa bile, ortam gürültüsündeki bu deseni seçebilir ve sensörün hala bağlı olduğunu anlayabilir.
WiFi için bu yenilik için yalnızca bir başlangıç. Lundrigan'a nazaran “uzun menzilli” kablosuz protokolleri daha da uzun menzilli yapabilir yahut bu yol, bluetooth yahut hücresel üzere öbür kablosuz teknolojilerin üzerinde kullanılabilir. Lundrigan, “WiFi'nin ne yaptığından bağımsız olarak data gönderip alabiliriz. Gereksinimimiz olan tek şey güç iletme ve sonra gürültü ölçümü alma yeteneği.” şeklinde konuştu.
